Lisa
Hoi,
ik woon in Nederland en ben via een zoekmachine op deze site gekomen. Ik wist niet dat er zoveel mensen zijn die last hebben van vaginisme.
Ik ben zelf 20 jaar, ik ben nog steeds maagd (helaas) en kan niet eens naar mezelf van onderen kijken in de spiegel of een tampon inbrengen. Van beide dingen word ik misselijk. Sinds kort ben ik in behandeling bij een seksuoloog, ik loop hier al ruim 2 jaar mee rond, en ik sta op de wachtlijst voor bekkenbodentherapie. Ik heb echt ontzettend veel angst voor penetratie of een inwendig onderzoek. Dat heb ik al wel s geprobeerd maar dan heb ik zo’n angst en dan kan ik me niet ontspannen. T liefst ren ik dan weg of kruip ik in mn bed. Toen de gynaecologe zei dat t geen zin had om n inwendig onderzoek te doen, werd ik verdrietig van wanhoop en uitzichtloosheid en ben ik weggerend. Ik heb net maanden in een dip gezeten waar ik nu een beetje uitklim.
Ik heb wel behoefte aan sex,dat is het probleem niet.
Zijn er meer mensen die deze klachten hebben?
Groetjes,
Lisa
Anoniempje
Ik wil graag reageren op je verhaal, want okk ik heb ‘vaginisme’ en ook ik was zo verbaasd dat er zoveel vrouwen met dit probleem kampen.
Ik heb er achteraf 12 jaar mee rond gelopen, maar sinds 3 jaar weet ik pas dat ik vaginistisch ben.
Ik kwam bij toeval er achter, want ik lag 4 jaar geleden in het ziekenhuis, en daar las ik in een blad opeens…..De gesloten vrouw….
Ik las nog maar net de “kop”van dit stukje verhaal,maar toen wist ik het al meteen eigenlijk, dus ik ben dat direct gaan lezen.
Het leek wel of ik dat verhaal geschreven had, het was heel herkenbaar.
Ik ben me er toen in gaan verdiepen omdat ik wist dat ik dat dus ook had.
Ik ben meteen op internet gaan zoeken,en daar vond ik het boek…
“De gesloten vrouw” en heb hem meteen besteld.
Het heeft nog wel een jaar geduurd voordat ik ermee naar de huisarts durfde,maar op een gegeven moment heb ik de telefoon gepakt en een afspraak gemaakt, maar heb dat boek meegenomen,zodat mijn huisarts meteen begreep waarvoor ik kwam.
Hij heeft me meteen doorverwezen naar een gynecoloog en sexuologe in het ziekenhuis en sindsdien is het balletje gaan rollen.
Het ging allemaal heel snel in het begin, eerst naar een therapeut voor bekkenbodem oefeningen, via het ziekenhuis staafjes meegekregen om thuis oefeningen te doen, ging allemaal prima.
Na verloop van tijd ging het zo goed dat ik die dingen weer heb ingeleverd.
Nu ben ik zo ver dat ik al een beetje gemeenschap kan hebben, maar het is nog niet helemaal optimaal, maar het gaat de goede kant uit.
Nu ben ik vorig jaar zwanger geworden, maar wel via K.I maar goed………dat kon me nix schelen op dat moment, we hadden het toch maar mooi voor elkaar.
Maar helaas na 10 weken ging het mis……..
Het is allemaal spontaan verlopen, en ik heb later zelfs bij de gynecoloog een inwendig onderzoek gehad, om te kijken of er nix was achter gebleven.
Dat lukte een beetje, omdat ik mijn ontspanningoefeningen, (die ik had geleerd)deed.
Inderdaad, vaginisme is iets wat zoveel vrouwen hebben,maar nog zo onbekend is eigenlijk.
Er viel ook een hele grote last van mijn schouder toen ik dat hoorde, want in het begin dacht ik echt dat ik niet “normaal”was.
Maar mijn man en ik kunnen er gelukkig heel goed mee om gaan,en we gaan gewoon door zolang we het volhouden, we geven niet op nu.
ik hoop jij ook niet.