Suzy
Hallo,
Ik volg jullie forum al een tijdje, omdat ik met hetzelfde probleem zit. Door de verhalen die ik hier las, ben ik naar mijn huisarts gegaan. Het enige probleem bleek de spanning te zijn, ontspannen vind ik nou eenmaal heel moeilijk. Van de dokter heb ik een doorverwijzing naar een fysiotherapeut gekregen, maar nu zit ik met een probleem.
Ten eerste is het net (na een jaar) uitgegaan tussen mij en mijn vriendje, wat dus betekent dat hulp op dit moment niet noodzakelijk is. Ten tweede, hoe moet ik ooit aan mijn ouders vertellen dat ik hulp bij een fysiotherapeut nodig heb omdat ik anders niet met iemand naar bed zal kunnen? Ik ben 17 en mijn ouders regelen mijn verzekering en ziektekosten etc. Ik volg al therapie bij een psycholoog (ivm traumatisch verleden) en bij een mensendieck (houding). Hier hebben ze al moeite mee en ik denk niet dat ze het okee zullen vinden als er dan ook nog een fysiotherapeut bijkomt.
Zometeen ga ik die fysiotherapeut maar afbellen, maar hoe kom ik dan ooit van mijn probleem af?
Bianca
ha
ik weet dus niet wat je trauma is maar, dat kan met je vaginisme te maken hebben! ik ben dus laat met de therapie begonnen waar ik spijt van heb ik kan je alleen maar aanraden om het zo snel mogelijk te doen. nu heb je dan geen vriend maar het probleem is niet in 1 keer opgelost! ik ben nu 9 mnd verder en het is eindelijk gelukt en volgens de therapeut is dat vrij snel! ik wens je met alles veel succes hoop dat voor jou alles ook goed gaat komen groetjes bianca
Annelies
Ook ik ben aan die leeftijd met therapieën begonnen.
Dat je nu geen vriendje hebt is trouwens geen reden om er niets aan te doen. Het kan wel handig zijn dat je “probleem” opgelost is voordat je een nieuwe relatie begint. Trouwens, ik merk dat ik zelf ook wel steeds bang ben voor een nieuwe relatie doordat ik het hem dan moet uitleggen. Bovendien vind ik het zelf ook leuker om aan mijn probleem te werken nu ik alleen ben, ik kan zonder pottenkijkers oefenen e.d. Ook is er de druk niet om te “moeten” vrijen.
Aan de andere kant kan je “probleem” bij een andere partner ook meteen opgelost zijn: soms is vaginisme partner- of relatiegebonden. Dus misschien is therapie niet nodig.
Ik denk dat je dus zelf moet nadenken: kan ik voorlopig met dit ongemak leven of niet? Is het nodig dat ik het nu oplos of niet? Heeft het zin om therapie uit te stellen? Er zijn dus zowel argumenten voor als tegen directe therapie.
Wat je ouders betreft: ook ik deed veel therapieën stiekem. Ik praatte er thuis niet graag over, dus ging ik in het geheim. Dat lukte omdat ik toen studeerde en dus op kot zat. Ik betaalde alles zelf met mijn zakgeld. Je kunt aan het ziekenfonds vragen dat ze alle correspondentie naar een ander adres sturen (hoewel dat ook wel eens misgelopen is bij mij…)
Veel succes!