Nele
Hallo iedereen,
Ik wou gewoon even mijn sympathie uiten tegenover de mannen die reeds in dit forum hun gevoelens hebben geuit. Ook ik kamp reeds enkele jaren met vaginisme. Mijn vorige relatie is ondermeer door dit probleem stukgelopen. Er was nog nooit iets in mijn vagina naar binnen kunnen gaan. Geen vinger, geen tampon, niets. Ik werd al ongemakkelijk bij de gedachte alleen al. Ik voelde al pijn door er gewoon aan te denken. En wat met kinderen krijgen? Een belangrijke functie van een vrouw, ene die ik nooit ging kunnen vervullen…
Ik voelde me geen vrouw, nog steeds nt. Je bouwt een minderwaardigheidscomplex op tegenover iedereen, en het schaamtegevoel eromtrent maakt de drempel om naar iemand toe te stappen alleen nog maar groter…
Toen ik de relatie met mijn huidige vriend begon, was ik doodsbang om hem te verliezen. Hij moet ook wel gemerkt hebben dat er iets niet normaal was. Toch heb ik hem in een lange brief uitgelegd wat het probleem was. Ik heb het uitgeschreven, ik kreeg het als het ware niet over mijn lippen. Zijn reactie roept nog altijd bewondering bij me op. Hij is zelf opzoek gegaan naar hulp voor mij. Gedurende enkele weken gingen we samen op zoek naar hulp. Hij heeft me over de schreef getrokken, en ik ben er hem eeuwig dankbaar voor. Hij bood me het adres aan van Lotte, weliswaar zonder druk. Ik hoefde het voor mezelf te doen. Hij aanvaardde me ook zoals ik was, maar zag dat ik er zelf onderdoor ging. Het schaamtegevoel bleef, maar te weten dat er hulp bestaat, veranderde mijn hele leven. Ik ben telkens doodzenuwachtig om naar daar te gaan, maar het brengt me steeds dichter bij ‘een normaal leven’, zoals ik het zelf noem. Ik vind het prachtig te lezen dat heel wat mannen onvoorwaardelijk hun vrouw steunen. Jullie zijn een heel belangrijke schakel in de stap naar therapie. Jullie worden mss vaak een beetje vergeten. Dus voor jullie -in het bijzonder voor mijn vriend- een dikke pluim! En voor alle vrouwen: zoek hulp. Ook ik schaam me, en niemand van mijn vrienden of familie weet ervan. Enkel mijn vriend en Lotte en haar psychologe Leen. Er valt een grote last van je schouders eens je de eerste stap gezet hebt. Geloof me. De rest volgt vanzelf. Je probleem gewoon kunnen uiten is reeds een bevrijding. kKzelf ben nog niet zover in de therapie. Maar als anderen het kunnen, kan ik het ook, en jullie ook !
Sofie
Lieve Nele,
Ook ik zit met het probleem van vaginisme. Heel lang heb ik me vreselijk geschaamd hiervoor. Ook mijn vriend -ondertussen al enkele jaren mijn man- heeft me steeds gesteund. Maar net zoals jij zegt : ik voel me voor hem geen vrouw en zeker niet zijn vrouw. Via kinesitherapie kom ik dichterbij het overwinnen van het ‘technische’ van de zaak, maar het probleem is dat bij velen van ons het niet enkel bij het technische blijft. Na al die jaren zit ik ook psychologisch serieus in de knoei. Ik blijf hem maar mijden om het maar niet te moeten doen, zodat ik ook niet moet ervaren dat ik het niet kan… Een eindeloos cirkeltje… Ik overweeg ook psychologische begeleiding te zoeken. Ik kan er wel goed over praten, enkele vriendinnen weten het, m’n zus en m’n moeder ook. Men zei dat mijn minderwaardigheidsgevoel zou beteren als ik erover zou praten. Weet je, ik krijg wel veel begrip. Niemand vindt dit iets om je over te schamen. Echt niet. Iedereen neemt me bloedserieus en probeert er ook altijd te zijn als ik wil praten. Jammer genoeg helpt het me niet. Hopelijk heb ik baat bij professionele hulp, want hoe ik anders oud moet worden met zo’n lelijk gedacht over mezelf … dat weet ik niet.
Succes ! En voor iedereen die hetzelfde probleem heeft : zoek hulp voor je zoals mij jaren en jaren aanmoddert en uiteindelijk door de bomen het bos niet meer ziet.
Nele
Hey Sofie
Ik vind het echt prachtig dat jij de stap hebt durven zetten om het je naaste omgeving te vertellen. Dat durf ik nog steeds niet. Gelukkig kan ik er met een psychologe over praten. Dat doet ook enorm deugd. En alsmaar meer krijg ik het gevoel dat ik het wel ga durven vertellen tegen mijn moeder en zussen ook, alsof ik me minder en minder begin te schamen. In die zin helpt het wel om erover te praten. Ik heb nu het gevoel dat mijn probleem erkend wordt, en dat het niet enkel iets is dat in mijn hoofd leeft. En inderdaad, ook ik ben er bang voor dat het na de behandeling iets enorm ‘technisch’ blijven zal, maar ik moet toegeven dat ik mij -alnaargelang ik meerdere keren naar Leuven ga- toch altijd beter begin te voelen over mezelf. Psychologisch helpt het me erg vooruit, ik raad het je dus zeker en vast aan. Jij hebt natuurlijk het geluk dat je familie en vriendinnen er positief op reageren en je enorm steunen. Ik denk dat we ook niet mogen verwachten dat het allemaal van de ene moment op de andere zal opgelost zijn, ook psychologisch niet. Ik besef dat het in kleine stappen zal gaan, maar als ik telkens voel dat het stappen in de goeie richting zijn, maak ik me er geen zorgen meer over :-). Alvast vele groetjes en succes !
Sofie
Hoi Nele,
Ik geloof je dat psychologische begeleiding me goed zal doen. Ik wou alleen maar dat het droevige gevoel dat ik heb al een beetje zou verdwijnen nu ik weet dat ik verder zal gaan. Niet dus … Dank je wel voor je peptalk. Ik wens jou ook veel succes !! Laat ons de moed er maar in houden !
Liefs
Sofie