Goed gevoel

Hallo iedereen,

Ik heb het artikel gelezen en ik kon mezelf er volledig in terugvinden.
Sta mij toe om mijn verhaal te doen, ik heb momenteel nood aan het ” luchten van mijn hartje ” …

Ik ben 28 jaar oud en op mijn zeventiende leerde ik mijn vriend kennen. Toen we na een tijdje probeerden met betrekkingen, lukte het niet .. Tja, het zal van de spanning zijn, de volgende keer beter …. maar bij iedere poging was het hetzelfde liedje… het ging gewoon niet. Met mijn ouders kon ik over deze materie niet praten, volledig taboe. Mijn vriend had ook enorm véééél geduld met mij, hij had er respect voor. Wat een opluchting.
Na mijn middelbaar onderwijs studeerde ik verder. Ik had dus mogelijkheden om te spijbelen en een gynaecoloog op te zoeken om te praten over mijn probleem. Wat een grap…. hij werd zelfs boos toen een onderzoek niet lukte. Ik schaamde me zo dat de arts mij niet kon onderzoeken. Ik voelde me klein…. Toen ben ik op zoek gegaan naar een vrouwelijke arts. Zij was zeer begrijpend en aardig. Ook zij kon mij niet onderzoeken. Van haar kreeg ik het adres van een kinésiste, die zich gespecialiseerd had in deze problematiek. Dat adres heb ik lang bijgehouden maar hoe zou ik dat thuis verklaren dat ik wekelijks ‘s avonds weg moest … ik kon mij hun(ouders) kruisverhoor al voorstellen. Je moet weten dat ik zeer streng opgevoed ben en mij altijd moest verantwoorden wanneer ik een stap buitenzette. Drie jaar later, ik stond nog altijd even ver –> nergens dus !!
Oh ja, eens je thuis weg bent, zei mijn vriend, zal het wel beteren, die spanningen zullen wel verdwijnen. Ik dacht eerlijk gezegd ook dat het vooral de angst om zwanger te worden was die mij tegenhield om betrekkingen te hebben. Want, o wee, ik moest eens thuiskomen met een “pakje ” !!
We trouwden maar het probleem raakte niet opgelost. Ik was dankbaar voor de steun die mijn man mij gaf!!
Er moest iets gedaan worden, zoveel was duidelijk. Ik terug naar de gynaecoloog en enkele uren later had ik de kinésiste al aan de lijn. Ik maakte een afspraak en met een bonkend hart stapte ik haar praktijk binnen. Tijdens die eerste sessie hebben we gepraat over het probleem en heeft ze me ook alle materialen en middelen getoond die ze zou gebruiken en haar werkwijze uiteengezet. Ik voelde me al wat meer op mijn gemak.
In het totaal heb ik 15 sessies nodig gehad. Ik maakte telkens een goede vooruitgang en vertrouwde mijn kiné volledig !! Maar het hebben van geslachtsgemeenschap verliep zeer stroef, erg mechanisch, …

En tijdens de kiné verliep het zo goed ??? Het kon niet rap genoeg gaan voor mij.

Geduld hebben is een schone deugd , zeggen ze !

Nu verloopt het al veel beter. Wanneer mijn man bij mij binnenkomt moet ik nog altijd letten op mijn ademhaling. Mijn bekkenbodemspieren volledig ontspannen. Eens dat voorbij is kan ik echt genieten.

We zijn nu tien jaar later en eindelijk kan ik het !!! 🙂

Ik weet nog dat mijn kiné zei : ” Over een paar jaar ga je om dit probleem kunnen lachen en er met mensen durven over spreken ” …
Ik geloofde haar niet …. ik knikte toen en dacht jaja , dat zal wel.

Ermee lachen doe ik zeker niet en erover praten….welja ik heb er al met 3 mensen over kunnen praten ( want ik schaam me er nog altijd over ) en vandaar ik het niet kon laten om mijn ervaringen met jullie te delen.

Misschien vind je mijn verhaal wat langdradig en zo. Maar mijn bedoeling is : 1ste : voor mezelf alles op een rijtje zetten en ten 2de er zullen misschien altijd wel mensen zijn die uit mijn verhaal wat steun halen.

Mag ik afsluiten met het volgende ?
Als je nu nog met dit probleem worstelt, denk je dat je niets waard ben als vrouw, voel je je geen echte vrouw. Of net zoals het artikel ” wie wil nu iemand met wie je geen seks kan hebben “
Wees blij met deze website, wees blij dat er wat meer geruchtheid gegeven wordt aan deze materie en er is wel degelijk iets aan te doen.
Je bent niet de enige !! Mijn kinésite kon haar dagen vullen met deze behandelingen.
Blijf niet bij de pakken zitten, raap alle moed bijeen en volgens mij is kinésitherapie de beste oplossing!!

Sex hebben is net als dansen, je moet ook alle danspassen aanleren en in het begin verloopt het stroef, trap je wel eens op mekaars tenen, klungel je wat, maar naarmate je oefent en ermee bezig bent, dans je samen een prachtige en ” heerlijke ” wals.

Vele groetjes

Hallo,

Ik ben een meisje van 18 jaar en kan ook niet met mijn ouders over dit probleem praten…..
waar kan ik een kinésiste bereiken? ik woon zelf in Limburg, dicht bij Venlo..misschien is er daar iemand in het ziekenhuis die me kan helpen, en kost het veel geld?

dankje

Hoi,

Misschien weet je gynaecoloog een adres van een kinesiste. Ikzelf werd doorverwezen (West-Vl Kortrijk). Daardoor kreeg ik terug van het ziekenfonds. Het bedrag dat ik zelf moest opleggen weet ik niet precies meer maar het was een doenbaar bedrag (per sessie).

Hou de moed erin !!

Hallo,
ik heb het artikel gelezen in Goed Gevoel , had er al iets over gelezen vroeger, maar ik ben er ook beschaamd over en praat hier nooit over. Ik zou wel een gynaecoloog of kinesiste willen bezoeken maar durf niet goed. Kan iemand mij een kinesiste aanraden die goeie ervaring heeft hiermee – streek Kortrijk liefst.

Wat ik kwijt wil is dit. Ik ben een man, reeds meer dan 10 jaar samen met mijn partner en bij haar is het vaginisme pas ‘officieel’ vastgesteld rond haar 30e, toen ze naar de huisarts moest voor het uitstrijkje. Ik wist allang wat er speelde, maar door bepaalde omstandigheden was het niet verstandig mijn partner hiermee te confronteren. Kort gezegd: ze zou het ‘zelf’ moeten ontdekken.

Ze is nu in therapie bij een fysiotherapeute die gespecialiseerd is in de bekkenbodem en een sexuologe. We boeken vooruitgan, sneller dan ik zelf eigenlijk had durven hopen. Na enkele maanden kan er nu een vinger naar binnen, van mij nog wel!

Het zal er vast eens van komen, maar ik wacht geduldig. Mijn partner is het waard om te wachten en na al die jaren is het geen probleem meer nog even te wachten. Ik weet dat de dag dat we coïtis zullen hebben dichterbij komt, maar of dat nog enkele weken, maanden of zelfs nog een jaar of meer is… We zullen zien, die tijd kan er best bij, en ik hoop dat mijn partner er net zoveel (of liever nog: meer) van zal genieten als ik, als het echt eens zover komt.

Groeten van een man, die met jullie allemaal meeleeft.

Dit verhaal klinkt net als het mijne. Ik heb het probleem ook tien jaar laten aanslepen en nu ben ik eindelijk in behandeling bij een kinesiste. We hebben geluk dat we zo’n begripvolle man hebben die ons steunt. Ik moet echt terug alles leren van in het begin : knuffelen, lieve dingen zeggen, … Erg hoor, ik vind het psychologisch best zwaar. Onze relatie heeft al heel wat geleden, maar ik heb het gevoel dat we nu op de goede weg zijn. Zelf heb ik nog een lange weg af te leggen, maar ik wil alles doen om dit stomme probleem eindelijk op te lossen !