D.K.
Hallo allemaal,
Dit is de eerste keer dat ik naar dit forum kom en ik ben ontzettend opgelucht dat er nog meer vrouwen zoals ik bestaan. Ik ben 26, al bijna een jaar getrouwd (al bijna 8 jaar samen met mijn man) en het is nog nooit gelukt om ‘echte’ sex te hebben. Ik had al lang een vermoeden dat er iets ‘fout’ was met mij, maar ik ben pas begin dit jaar naar een gespecialiseerde dokter gegaan. Zij heeft dan de diagnose gesteld: vaginisme. Kort daarna ben ik in therapie gegaan en nu ga ik dus wekelijks naar de therapeute (het zou bij mij vooral een psychologische oorzaak hebben, hoewel ik nooit slechte ervaringen met sex heb gehad) en ik doe ook een soort van bekkenbodemspieroefeningen; opspannen en ontspannen, dus. Ik doe dat ook terwijl ik in het bad zit, en in het begin durfde ik dan niet helemaal te ontspannen, omdat het water dan naar binnen loopt en ik daar angstig door word. Nu lukt dat al, hoewel het soms nog wat pijn doet, maar ik durf tenminste al door te zetten. Ik zou in november heel graag stoppen met de pil (neem die om mijn menstruatie te regelen) en zwanger worden, graag op de natuurlijke manier. Mijn therapeute denkt dat het zal lukken tegen dan, maar ik maak me toch geweldig veel zorgen. Bovendien voel ik me al acht jaar schuldig tegenover mijn man, omdat ik hem geen ‘echte’ sex kan geven. Hij is ontzettend begrijpend en geduldig, maar toch vrees ik dat hij het eens ergens anders zal gaan zoeken. Vooral als vrienden of kennissen grapjes maken over sex, durf ik hem bijna niet aan te kijken. Gelukkig zijn we een hecht paar en hebben we er ons tot nu toe door geslaan.
Ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden, want ik vind omgaan met mijn vaginisme zo verschrikkelijk moeilijk en ik heb zoveel schrik dat het nooit zal overgaan…en dan doet het op een vreemde manier goed om te weten dat ik lotgenoten heb…als wens ik jullie uiteraard allemaal een spoedige verlossing…
Ik durf mijn e-mailadres niet op te geven, zo erg schaam ik me voor mijn ‘probleem’, maar ik hoop op deze manier toch in contact te komen met andere vrouwen die aan vaginisme lijden. Ik denk dat we allemaal soms een hart onder de riem kunnen gebruiken.
xxx
L.O.
Lieve B.K.
Je problemen klinken mij (jammer genoeg) erg bekend in de oren. Ik ben ook al 6 jaar samen met mijn, sinds 1 jaar, echtgenoot. Ik ben 23 en hij is 28 jaar en slechts één keer hebben we “echte” seks gehad en is hij in mij mogen klaar komen, sinds die pijnlijke ervaring, kan ik mij er niet meer toe brengen hem in mij te laten penetreren.
Kijk naar zijn leeftijd, 28 jaar, en geen normale seks kunnen hebben met zijn vrouw. Ik schaam me ook diep en als anderen over seks praten, grap ik gewoon mee omdat ik niet wil dat ze iets merken. Ik praat dan alsof het allemaal perfect is en normaal, zoals ik het in mijn fantasie graag zou willen. Ik praat er met niemand over, behalve af en toe mijn man en met lotgenoten op deze site.
Sinds een hele tijd al droom ik van kinderen. Ik voel dat voor mij de tijd is gekomen om mama te worden. Met de pil gestopt sinds oktober maar nog niks gedaan ervoor op seksueel gebied. Wanneer we vrijen laat ik hem wel vaak proberen maar zijn penis geraakt helemaal niet ver (pijn!). Nu gaan we het eens proberen met een glijmiddel maar ik moet dat nog gaan kopen. Waar haal je zoiets? Bij apotheker? een seksshop? Ik schaam me dat ik zoiets moet gaan kopen! Maar ja, sinds ik denk aan en veel in contact kom met pasgeboren baby’s, is mijn drijfveer om “echte” seks te hebben sterker geworden. Hopelijk doe dit hem!
Als we vrijen denk ik maar, verbijt die pijn nu eens want het is immers voor een goed doel! Stom, he, dat ik zo moet denken. Maar als ik zo niet denk, zal ik nooit echt gemotiveerd zijn om normale seks te hebben met mijn man.
Zou IVF makkelijker gedaan worden voor vrouwen met ons probleem?
Want ik mag er niet aan denken, nooit geen kinderen te krijgen!
Is seks op zich belangrijk voor jou, BK? Voor mij niet echt. Misschien is dat doordat mijn “libido” (als ik die ooit heb meegekregen bij mijn geboorte)is afgestorven omdat ik “de sport”nooit echt beoefen… en wat je niet goed kent, kan je niet missen of liefhebben, he.
Wel, eigenlijk was dit berichtje gewoon een middel om je te laten weten dat je helemaal niet alleen staat in je situatie. Zoals je kan lezen, sta ik voor het zelfde probleem. Laat ooit weten of je nu zwanger geraakt of niet. Om ons, lotgenoten, een hart onder de riem te steken…
Vele groeten en heel veel geluk en moed, L.O.
D.K.
Hallo L.O.,
Bedankt voor je berichtje…het steekt toch weer altijd een hart onder de riem als je weet dat je niet de enige bent…
Ik ben maandag opnieuw bij de therapeute geweest en we hebben afgesproken dat ik deze week eens ga proberen om een tampon in te brengen…nu ja, inbrengen is misschien veel gezegd…ik ga proberen om, zonder druk, hem zo ver mogelijk in mij te brengen zonder angstig te worden. Met mijn ontspanningsoefeningen lukt het misschien wel. Ik hou je op de hoogte.
Wat je vraag i.v.m. in-vitro betreft: ik weet daar geen antwoord op. Wat ik wel weet is dat het mogelijk is om zwanger te worden met een spuitje. Je spuit dan het sperma van je man bij jezelf naar binnen. Dat moet wel onder specifieke omstandigheden gebeuren, denk ik (juiste temperatuur, juiste houding), dus best eerst even aan een arts meer uitleg vragen. Mijn man en ik gaan alleszins eerst nog wat afwachten of het niet op de natuurlijke manier kan lukken. Momenteel voel ik me vrij zeker, maar dat kan helemaal omslaan als dat met die tampon niet lukt. Blijkbaar ben ik veel te gefixeerd op ‘het maagdenvlies’ en de pijn die het ‘scheuren’ daarvan kan teweegbrengen.
Over zin in seks: ik heb niet zo’n groot libido als mijn man, maar ik heb het echt wel nodig. We vrijen misschien iets minder dan andere koppels, maar dat komt vooral omdat ik me steeds op de ‘echte’ seks fixeer en dan schrik krijg dat hij te ver zal gaan (onbewust) of me schuldig voel omdat hij niet ver genoeg mag gaan. Ik heb er alleszins geen probleem mee om opgewonden te raken of om klaar te komen. Enkel die penetratie lukt niet, terwijl ik dat echt heel graag zou willen.
In elk geval, we blijven verder proberen…het moet ooit toch wel eens lukken, niet?
Vele groetjes,
D.K.
…
Zo specifiek hoeft dat niet hoor…
Ik heb het sperma van mijn man met een spuitje van zijn buik opgezogen en liggend bij mezelf ingebracht. Ik ben altijd heel gauw zwanger geweest, twee maal zelfs na 1 maand al.
De kans is kleiner wanneer je niet diep in de vagina sperma kunt inbrengen, maar je kunt ook met je vingers wat sperma in het voorste deel van de vagina smeren. Heeft bij mij ook eens gewerkt (al liep die zwangerschap al gauw mis, maar dat heeft met vaginisme niets van doen).