Kim
Hallo,
Eerst en vooral bedankt voor deze goede site. Het is voor mij, en ik ben er zeker van ook voor andere vrouwen (en hun partners), een hele steun te weten dat je ergens terecht kan met je probleem en je vragen en dat je er niet alleen mee zit.
Ik ben 17 en heb nog nooit seksuele betrekkingen gehad. Toen ik 13 jaar was, heb ik voor het eerst geprobeerd om tampons te gebruiken. Jammer genoeg bleek dit een onmogelijke opgave. Dan maar mini-tampons geprobeerd maar dit bleek al evenmin te gaan. Ik begon te denken dat ik abnormaal was. Ik heb het daarna nog een drietal keer geprobeerd en dan is het (met hulp van mijn moeder!) wel gelukt. Zij dacht dat ik mij aan het aanstellen was maar het deed gewoon enorm veel pijn.
Op een dag zag ik op de website van tiscali een artikel over vaginisme. En dat was wel even schrikken aangezien ik nu eindelijk wist wat er mis was met mij. Nu heb ik al een heel tijdje een vriend en natuurlijk kom je op een bepaald moment op een punt waarop je al eens wat meer wil dan alleen maar kussen. Eerst dacht ik er niets van te zeggen maar dat zou ook niet echt eerlijk zijn tegenover hem. Het is een hele lieve jongen en ik weet zeker dat hij er begrip voor zal opbrengen als ik hem dit vertel. Maar het zal niet bepaald makkelijk zijn om het te vertellen. Er zijn weinig mensen die vaginisme kennen en als ze het al kennen wordt het vaak verward met frigiditeit of zoals ik laatst ergens las “vrouwen met vaginisme willen eigenlijk geen betrekking hebben”, wat dus zeker niet waar is.
Ik weet niet goed wat ik nu moet doen. Ik zou graag willen dat dit “probleempje” opgelost wordt maar ik kan bij niemand terecht. Ik heb lieve ouders maar over zo’n dingen kan ik met hen jammer genoeg niet praten. Het zou kunnen dat ik ook helemaal niets heb maar dat zou me toch erg verbazen.
Hoe weet ik zeker dat ik vaginisme heb? Is het enkel met therapie te verhelpen? Het zou voor mij niet makkelijk zijn om die te gaan volgen, aangezien ik weinig tijd omdat ik nog naar school ga en ik dit ook niet tegen mijn ouders kan vertellen. En moet je er echt zo snel mogelijk iets aan doen? Wat moet ik doen???
Eva
Dag Kim,
Misschien is het zelfhulppakket een optie voor je? Ikzelf was ook heel hard aan het twijfelen om de therapie op te starten (ik woon nogal ver van Leuven), maar had een paar keer gemaild met Lotte Loones (ze mailt gelukkig altijd snel terug;-) en toen besloten dit zelfstandig aan te pakken met het zelfhulppakket. Had er een beetje schrik voor om dit helemaal zelfstandig te doen maar het is echt heel goed gegaan! De stappen gaan echt heel geleidelijk aan en ik kreeg altijd meer en meer vertrouwen telkens een nieuwe stap lukte. ik zat 1 keer in een dipje (is maar 1 keer gebeurd) en heb toen ook gemaild naar Lotte en ze heeft me toen gerustgesteld en me weer nieuwe moed gegeven. Het pakket is echt aan te raden, inmiddels kan ik nu ook het laatste fantoompje inbrengen en is gemeenschap al een paar keer gelukt. Nog niet heel vlot maar dit komt nog wel als ik nog een beetje zal oefenen denk ik, daar ben ik eigenlijk vrij zeker van:-)
Je kan dus altijd eens een mailtje sturen naar Lotte