Fieke
Dag iedereen,
Ik ben een meisje van 18 jaar en ik heb reeds 2 jaar en half een relatie met een heel toffe jongen, waar ik zielsveel van hou. Ook bij mij lukt het niet goed om sex te hebben. Ik weet zelfs vaak niet of ik wel zin heb in sex, maar ik fantaseer wel heel veel. Wanneer ik dan wel zeker weet dat ik zin heb, verkramp ik helemaal en ben enorm bang voor de penetratie. Mijn vriend heeft enorm veel respect voor deze situatie en zegt dat hij er wel mee kan leven. Hij denkt dat het wel zal over gaan met de jaren, bijvoorbeeld wanneer we alleen wonen ofzo. Toch vind ik het vreselijk om hem telkens te moeten teleurstellen. Ik zie hem doodgraag en wil hem graag de sex geven waar hij als man “recht” op heeft. Ik ben het beu dat sex regelmatig eindigt door een stomme huilbui en paniek. Ik weet niet goed wat ik moet doen? Misschien is het ook wel een vorm van vaginisme?
Enkele vrienden en ook mijn vader vinden dat ik best niet met dit probleem kan blijven rondlopen. Ik ben het daar volledig mee eens, maar ik vraag me af of een sexuologe mij niet te jong zou vinden voor een behandeling. Ik ben bang dat hij of zij me zal uitlachen en zal zeggen dat ik maar moet wachten tot ik wat ouder ben en dat ik er waarschijnlijk gewoon nog niet klaar voor zal zijn.
Ik heb geen zin om met zulke woorden afgescheept te worden. Wat denk je, ben ik te jong of niet? Ik ben vrij zeker dat ik wel klaar ben voor sex.
Ik heb tot slot nog een klein vraagje: kan zoiets als vaginisme optreden gewoon omdat je te jong was bij je eerste sexueel contact (ik was 14 jaar en werd voordien nog blootgesteld aan een vorm van seksueel misbruik door een 5 jaar oudere jongen uit te buurt). Ik hoop dat ik er ooit vanaf geraak, maar ben wel bang voor een eventuele behandeling. Ik weet zelfs niet of ik dat wel zal kunnen.
En ook, heb ik er geen flauw idee van hoe ik dit probleem aan mijn ouders moet uitleggen. Zij zullen, daar ik nog geen inkomen heb, de behandeling moeten betalen. En kost dat veel? Kan het ook zonder dat je ouders er iets vanaf weten. Alleen mijn vader (maar daar woon ik niet meer bij) weet iets van dit probleem. Zoals ik al zei wil hij ook dat ik hulp zoek, maar toch blijft zoiets moeilijk bespreekbaar met je vader. Tussen zeggen en ook effectief doen is wel een groot verschil.
Hopelijk krijg ik wat antwoord op mijn vragen via deze weg.
Alvast bedankt om dit te lezen.
Groetjes Fieke
Sophie
Beste Fieke,
Ik denk dat jij wel degelijk vaginisme kan hebben. Zeker wanneer je schrijft dat je seksueel misbruikt bent geweest. Dat kan zeker de aanleiding geweest zijn van het probleem waar je nu mee zit.
Ik lijd zelf ook aan vaginisme. Ik ben 22 en ik heb het al 5 jaar. Ik heb al 5 jaar dezelfde vriend. Ik heb hem dus net als jij rond mijn 16 – 17 jaar leren kennen. Wij hebben van in het begin ook nooit op een normale manier kunnen vrijen met elkaar. Ik was dus 17 ofzo wanneer ik het ondekt heb.
In het begin durdfe ik er ook niet mee naar een dokter omdat ik bang was voor verkeerde reacties. Ik wilde het ook niet aan mijn ouders vertellen want ik wilde niet dat zij het zouden weten. Ik studeerde toen nog en kon dus ook geen behandeling betalen. Ik zat dus net in hetzelfde schuitje als jij.
Inmiddels ben ik 22 en pas drie maand geleden ben ik in behandeling gegaan. Ik kon het na die vijf jaar gewoon niet meer aan om met dat probleem te blijven lopen en toen heb ik het wel aan mijn moeder verteld. Ik dacht dat ze er slecht zou op reageren maar ze zei dat ik het haar al veel langer had moeten vertellen, zodat ik al veel eerder geholpen zou kunnen geweest zijn. Dankzij haar steun ben ik naar een goeie gynaecologe gegaan en die heeft mij doorverwezen naar een kinesitherapeute om te werken aan mijn bekkenbodemspieren. Dat zijn de spieren die aan de ingang van je vagina zitten en zich opspannen als je vrijt… Het gaat nu allemaal goed met me en ik kan al een klein beetje seksuele gemeenschap hebben.
Ik weet dat het heel moeilijk is om er mee naar buiten te komen als je nog zo jong bent. Maar je moet het echt doen. Zeker omdat je misbruikt bent geweest. Zo’n trauma moet je zo snel mogelijk verwerken en geen enkele seksuoloog zal dat tegenspreken. Het is waarschijnlijk ook de oorzaak van je vaginisme dus ik zou er zeker mee naar een dokter stappen.
Als ik op mijn 17e geweten had wat ik nu weet, was ik al veel langer met die therapie begonnen en had ik het al veel langer verteld tegen mijn ouders! Echt waar, in het begin ben je daar heel erg bang voor op zo een jonge leeftijd, maar ook jij hebt recht op een normaal seksueel leven.
Je gaat er best zo vroeg mogelijk mee naar een gynaecoloog want ik weet uit ervaring dat dat probleem zeker niet vanzelf overgaat. Het is ook niet goed voor je relatie en je bent er constant mee bezig. Mijn gynaecoloog vertelde me ook dat je er best zo vroeg mogelijk mee naar een dokter gaat want het wordt meestal alleen maar erger hoe langer je er mee wacht. Hoe vroeger je erbij bent, hoe sneller je er vanaf kunt komen. Je zal je opgelucht voelen als je ermee naar buiten komt, echt waar, geloof me.
Wil je er eens persoonlijk over praten dan kan je me steeds toevoegen op msn : sophie_van_laere@hotmail.com
Liefs,
Sophie
Roos
Irene
hallo,
ik ben een meisje van 24 en heb al bijna 2 jaar een hele lieve, leuke en vooral geduldige en begripvolle vriend. In het begin van onze relatie ging het makkelijk en was het erg plezierig om geslachtsgemeenschap te hebben. Maar sinds een paar maanden gaat het erg moeilijk. Het doet pijn en ik heb het gevoel dat ik inderdaad “te nauw”ben. In het begin zei ik er niks van dus gingen we door. De volgende paar dagen kon ik dus niet zonder pijn naar de toilet.
We hebben het met condoom geprobeerd maar ook dat ging niet van harte.
Andere sexuele “handelingen”gaan wel goed en doen ook niet pijn.
Hij zegt wel dat hij het niet erg vindt en dat hij gewoon wacht tot dat ik er wel klaar voor ben, maar dan voel ik me nog schuldiger dan dat ik me nu al voel. Vriendinnen zeggen dat we glijmiddel moeten proberen?
Hoe kan het nou dat ik er eerst geen last van heb, maar nu in een keer wel???