Tranen

Sandra

ik ben 24 jaar
sinds 2 jaar heb ik erge vaginisme daarvoor lukte het mijn vriend soms wel om mij te penitreren. omdat het soms wel pijnlijk was, vond ik het wat eng en besloot naar de huisarts te gaan (ik was bang dat het iets ernstigs kon zijn). mijn huisarts gaf aan dat het waarschijnlijk door een infectie was gekomen een jaar eerder (daarna was het penetreren namenlijk pijnlijker geworden) hij gaf mij (na het inwendige onderzoek wat best pijnlijk was)het advies om het nog maar een paar keer te proberen met veel glijmiddel en verschillende posities. ik had hem verteld dat we dat al geregeld hadden geprobeerd maar dat het nog steeds vrij pijnlijk was, maar ik moest nog maar even doorgaan.

na een half jaar had ik er genoeg van penetratie was nog pijnlijk en dus niet plezierig, (penetreren ging toen nog wel!)ik wilde gewoon meer hulp. ik vroeg mijn huisarts of ik een verwijzing kon krijgen naar een specialist. naar veel gezeur wilde hij mij wel naar een sexuologe sturen, maar………hij wilde wel een inwendig onderzoek doen voor de zekerheid, voor het geval het toch iets anders zou zijn. dat inwendig onderzoek was zo ontzettend pijnlijk dat ik heb liggen draaien op het onderzoeksbed. Na dit onderzoek heeft mijn vriend mij niet meer kunnen penetreren. mijn vagina zit op slot.

de sexuologe heeft mij oefeningen gegeven en het advies om het boek de gesloten vrouw te kopen en ook deze oefeningen te gaan doen. Maar er veranderd maar heel weinig tot niets.

ik kan mij heel moeilijk ontspannen, in mijn omgeving zijn toch wel wat problemen wat ik dan toch heel erg mee neem (in familiekring etc).

Mijn vriend accepteerd het redelijk, maar heeft het er ook best wel moeilijk mee, ik voel me waardeloos omdat ik mijn vriend niet kan geven wat hij verdient en ook ik verdien. het eerste jaar van onze relatie was de sex gewoon goed en dat mis ik natuurlijk ook.

wat ik ook heel moeilijk vind is dat er in de omgeving veel over sex gesproken wordt en soms ook naar ons toe, zo van jullie hebben het gisternacht zeker zwaar gehad en dat soort opmerkingen.

ik en mijn vriend zijn gek op kinderen en soms ben ik bang dat we onze kinderen niet op de gewone manier kunnen verwekken. Soms denk ik zelfs dat ik toch alleen maar pech heb(vanaf mijn 18e gebeuren er eigenlijk alleen maar nare dingen) en dat ik dus ook wel onvruchtbaar zal zijn.

dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal opschrijf en dat doe ik met tranen die continue over mijn wangen rollen.

ik ben blij dat ik dit forum gevonden heb, jullie verhalen lezend bezef ik dat ik echt niet de enige ben, waar ik soms wel eens aan twijfelde. en ook dat het soms wel goed kan komen.

bedankt dat ik mijn verhaal hier kwijt kon.

Eva

Misschien moet je eens een lichamelijke behandeling proberen (Kinesitherapie, zoals de behandeling van Lotte)

Groetjes.

Liselotje83

Hoi,

Ik ben 20 jaar en ik kan me wel n beetje verplaatsen in je verhaal.
Wat betreft het waardeloos voelen en ermee geconfronteerd worden in je omgeving dan. Ik heb alleen nog nooit gemeenschap kunnen hebben met iemand.
Ik heb nu geen vaste relatie meer (voor zover ik weet was dit probleem niet de hoofdreden van onze breuk) maar ik heb er erg veel moeite mee gehad. Ik voelde me niet goed genoeg voor mn vriend, ik heb m ook een paar keer gezegd dat ie maar iemand anders moest zoeken die wel met hem naar bed kon. Ik vond t ook zo zielig voor hem, maar ik heb r nooit bij stil gestaan dat t voor hem ook moeilijk was. Hij heeft me laatst verteld dat hij vaak t gevoel had dat t aan hem lag.
Ik was ook heel vaak bang dat ie vreemd zou gaan, ik werd er erg onzeker van. T was niet zozeer dat ik hem niet vertrouwde maar ik snapte zijn natuurlijke behoeften op zich ook en de onzekerheid knaagde aan me..
Hij had wel begrip voor mn situatie, maar ja, we wisten toen nog niet wat t was. Hij heeft wel altijd naar me geluisterd, zelfs midden in de nacht. En hij is niet vreemd gegaan (neem ik aan).
Hij heeft me een poosje geleden ook verteld dat mn probleem wel voor hem reden was om na te denken over uit elkaar gaan. Dit heeft hij mij destijds nooit verteld en daarom voel ik ook nog s bedrogen.
Op tv, op de radio, in gezelschap van anderen gaat t vaak over sex en als je daar dan een probleem mee hebt, maakt dat t alleen maar moeilijker.
Ik heb al vanaf mn 18e last van vaginisme maar ben pas begin dit jaar erachter gekomen dat dit is waar ik last van heb. Daarvoor dacht ik ook dat ik mischien een afwijking had of iets dergelijks. Ik heb nl ook pijn bij t plassen. Ze dachten eerst dat t mischien n schimmelinfectie was of n blaasontsteking maar dat bleek t niet te zijn.
Een inwendig onderzoek kan ik niet laten doen, ik heb tegelijkertijd een soort fobie ontwikkeld. Ik word nerveus en panisch als ik zo’n onderzoek wil laten doen. Ik heb het 2x geprobeerd maar beide keren ging t niet. De 1e keer barstte ik in tranen uit, de 2e keer vond de gynaecologe het geen goed idee omdat ze aan me zag dat t geen zin had. Ik kan me heel moeilijk ontspannen, zit bijna altijd met mn benen over elkaar. Ik zit ook letterlijk op slot.
Ik praat nu met een sexuologe. Via haar en mn fysio voor de bekkenbodemtherapie, doe ik nu oefeningen.
Ik was in t begin ook bang dat ik de enige was maar ook ik heb ontdekt dat t een groot probleem is voor velen onder ons.
Dat is inderdaad een steun.
Ik hoop alleen dat je blijft communiceren met je partner en dat je ook aan zijn kant van het verhaal denkt. Want zijn steun is echt belangrijk, ik ga er nu in mn eentje mee om maar dat is echt heel moeilijk.
Tranen zijn bij mijn inmiddels een bekend verschijnsel…

Heel veel succes.

Groetjes,

Shopping Cart