L.o.
Ik ben 23 jaar en heb reeds 5 jaar een relatie met mijn, sinds 1 jaar, man en hij mag tijdens het vrijen nooit penetreren in mij! We hebben al een paar keer pogingen tot gedaan maar dan verstijf ik helemaal en dan zeg ik om op te houden omdat ik geen zin meer heb.
Ik ervaar dit als een enorm probleem en het is niet alleen moeilijk voor mij maar ook heel kwetsend voor hem omdat hij denkt dat het aan hem ligt.
We zijn elkaars eerste op alle vlakken en dat maakt het eens zo hard.
Ik heb zo mijn ideeen aan wat het zou kunnen liggen maar weet gewoon niet wat eraan te doen. Ik ben ook nog nooit naar een gynecoloog geweest voor onderzoek omdat ik mij daarvoor schaam. Ik zie mij daar al liggen met mijn benen wijd open!! Ook ben ik bang dat die door het onderzoek gaat zien dat ik(waarschijnlijk) nog maagd ben en reeds 5 jaar een relatie?? Klopt toch niet, zal die denken.
Andere dingen lukt mij wel en vind ik wel aangenaam zoals vingeren, beffen, strelingen,… maar zodra hij probeert zijn penis in mij te krijgen, is het voor mij verpest bij wijze van spreken. Nu, hij probeert niet eens meer zijn penis in mij te krijgen omdat hij zichzelf die teleurstelling wil besparen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Mijn tweede probleem is: ik heb zelden zin om te “vrijen”(zonder penetratie!). Ik ben vaak te moe/lui om eraan te beginnen, hij is op dat gebied ook al niet al te creatief en ik vertik het om de eerste stap te zetten omdat ik gewoon niet kan vragen om seks want dan voel ik mij laag gevallen (ligt in mijn karakter, denk ik).
Ik heb 5 jaar lang de pil geslikt, vooral om mijn acné te beheersen. Sinds kort ben ik ermee gestopt omdat ik nu nog maar weinig last heb van puistjes en er toch geen gevaar is op een zwangerschap want we doen niks!
Derde probleem: ik “walg” van een penis! Laat staan ze aan te raken of te masseren. Soms als ik wel eens zin heb om te vrijen, trek ik hem eens af maar als het te lang duurd vooraleer hij klaar komt, dan is mijn goesting snel over en dan kan ik pardoes stoppen. Niet leuk voor hem maar op dat moment kan ik het gewoon niet meer opbrengen voor hem en denk ik aan mijn eigen gevoel erbij.
Je zal nu wel denken:arme man als je met deze vrouw getrouwd ben want hij komt maar zelden aan zijn trekken. Dat is ook zo maar op dat gebied heb ik veel geluk met hem want hij is altijd heel erg geduldig geweest op seksueel gebied en hij blijft geduldig. Ik stel hem op seksueel gebied vrij veel teleur maar hij neemt dat. Vooral omdat hij niet beter weet, denk ik aangezien ik zijn eerste vriendin ben.
Mijn moeder en ik praten veel over seks en hoe het voor haar was toen ze jonger was en hoe het nu voor haar is. Ze herkent mijn verhalen heel goed want ze was zelf zo toen ze seksueel actief moest zijn met papa. En nu nog geniet ze er niet echt van. We zijn allebei van mening dat seks voor ons niet moet. Maar zij kan het wel! Tov haar ben ik ook niet helemaal eerlijk want zij denkt dat ik mijn problemen overwonnen heb en dat ik een normaal seksleven heb. Ik laat haar in die illusie omdat ik het niet gezegd kan krijgen tegen niemand. Dit is het eerste wat ik erover vertel, tegen lotgenoten… Ik schaam mij enorm voor mijn problemen en voel mij maar half vrouw. Ooit wil ik kinderen maar hoe zullen die er ooit komen als ik geen betrekking durf te hebben met mijn man??? Waarom gebeurt dit met mij? Wat kan ik aan al mijn problemen doen? Ik durf de stap naar een sexuologe niet zetten omdat ik dit niet kan uitleggen aan mijn directe omgeving (man, mama, papa,…)+ schrik voor het onbekende want wie is die persoon? Gaat haar aanpak lukken bij mij? Heeft ze genoeg geduld of ben ik maar gewoon een nummerke?
Ik ben wel al opgelucht dat ik het heb durven schrijven op jullie forum weliswaar anoniem. Dit is misschien een eerste stap naar verlossing? Wie weet… bedankt voor het lezen! Als iemand mij kan helpen of begrijpen hierin, laat het mij asjeblieft weten.
Een erg vaginistische waterman…
Yvon
jij bent precies zoals mij en ik heb de stap naar een sexuologe 8jaar terug gedaan en heb door mezelf te ontdekken 2 kinderen gekregen maar ben nu weer helemaal terug bij af.Mijn partner kon na 3jaar geen sex,het niet meer opbrengen en heeft zijn heil ergens anders gehaald want dat gaat er dan gebeuren omdat de man toch een vorm van genegenheid wil hebben.
Nu is er gisteravond een tv-programma geweest en hebben apart vanelkaar gekeken en alles was duidelijk herkenbaar en erg confronterend,zelfs van een vrouwelijke arts die vertelde dat wij vaginistische vrouwen precies zijn en de mannen die wij hebben zorgzaam zijn en dat is bij mij dus de harde waarheid die ook nog niet wist.Ik ben een vrouw van 32 jaar en loop al vanaf mijn 13de met sexuele afkeer rond daar ik misbruikt ben door een groep medescholieren,je leven begint dan pas maar bij mij is die toen geeindigt.
Dus wat jij ook typt het blijft ten alle tijden herkenbaar en schamen doe ik mij er niet voor want ik wordt er steeds opener en breng het graag naar buiten want dat is mijn proces van verwerken.
Ik wil daar anderen ook bij helpen dus als ik je kan helpen om de stap naar een sexuologe te zetten dan hoor ik dat graag.Ze zijn niet zo erg als je denkt en je eerste gesprek is meestal heel bevredigend vooral omdat ze jou begrijpen.
L.o.
Dank u yvonne voor je medeleven. Het spijt me van wat jou ooit overkomen is. Ik begrijp dat seks dat helemaal niet meer iets is om van te genieten. Maar bij mij is niks zo dramatisch gebeurt, hoe verklaar je dat dan? Ik ben wel heel erg feministisch ingesteld en weiger misschien daarom mijn lichaam af te staan aan mannen? Ik weet niet wat het is. Ik ben blij dat een sekuologe u heeft kunnen helpen. Ik ben nog niet klaar voor die stap. Wie weet, wanneer mijn biologische klok serieus begint te kloppen, ik mij mezelf toch zover zal krijgen om mij te openen tov mijn man.
En als mijn man zijn heil ergens anders zou gaan zoeken, dan mag hij gaan van mij. Ik zou wel heel boos zijn en gekwetst maar ergens zou ik zijn keuze wel begrijpen maar ik zou scheiden!
Nogmaals dank voor je begrip. LO
Anoniem
Hallo,
ik hebje verhaal gelezen en vind het heel moeilijk voor je. Ik kan begrijpen dat je niet goed weet wat je moet doen. bij vaginisme is het heel moeilijk om te zeggen wat de oorzaak is, dit hoeft helemaal niet te liggen aan een traumatische ervaring. Het kan ook je opvoeding zijn, ervaringen die je hebt gehoord van anderen, maar vaak is het gewoon heel onduidelijk. Een vriendin van mij heeft ook nooit vervelende ervaringen mee gemaakt, maar ook zij kan het niet.
Ik denk zelf ook dat als je geen zin hebt in sex en “walgt”van zijn penis, dat dit ook wel een gedeeltelijke oorzaak kan zijn.
Maar om hier achter te komen, kunje beter praten met een seksuologe, deze heeft een geheimhoudingsplicht dus niemand hoeft hier achter te komen. En er hoeft ook niks te gebeuren, gewoon enkel om je verhaal kwijt te kunnen. Je kunt dan zelf beslissen wat je wilt doen. het gaat natuurlijk om jou, wat jij graag wil.
hoop dat je eruit komt, veel succes
groetjes..