Karin
ik begin er net pas achter te komen dat ik misschien wel vaginistisch ben aangezien de klachten overeenkomen met de mijne. ( ik ben 22 jaar) maar wanneer ik lees over hoe het te behandelen is, namelijk rustig één vinger naar binnen brengen en vervolgens twee enz. dan word ik al naar. het idee dat ik mijn vinger, of die van mijn partner, zo technisch naar binnen moet brengen zorgt dat ik al verkramp en licht in mijn hoofd wordt. ik had dit vroeger al met tampons, zodra het mij een keer lukte om er een binnen te brengen (de allerkleinste) viel ik bijna flauw. ik gebruik daarom alleen maar maandverband. ik vraag me af waarom ik bij het idee alleen al zo week wordt? ik heb geen nare seksuele ervaringen gehad, of andere evt. verklaringen.
hoe kan ik dan proberen ervan af te komen? ik durf me dus niet hiervoor te laten behandelen omdat ik dan weet wat er allemaal staat te gebeuren.
wie heeft hetzelfde of weet wat ik het beste kan doen?
groetjes karin
Els
nou ik heb precies hetzelfde, dus alsjeblief reageer… en help!!
Lotte Loones
Beste Karin en Els,
Een behandeling voor vaginisme hoeft niet noodzakelijk in de eerste plaats lichamelijk te zijn.
Wij gaan meestal als volgt te werk: De eerste behandeling worden een heleboel vragen gesteld om te bepalen welke therapie het meest geschikt is. Als aan het licht komt dat je nog niet klaar bent voor lichamelijke therapie kunnen er ook eerst een paar gesprekken gehouden worden die je helpen om je angst (en ev. afkeer ed.) te doorgronden en te overwinnen. Sommigen hebben reeds genoeg aan die gesprekken, anderen opteren om verder te gaan met lichamelijke therapie als ze voelen dat dit hun nog meer zal helpen.
We werken dus in een therapeutisch team waarbij zowel een lichamelijke als een andere weg kan opgegaan worden (we werken hierbij met verschillende therapeuten en hanteren hierbij elk een andere aanpak).
Ik hoop dat dit antwoord jullie een beetje heeft gerustgesteld; lichamelijke therapie kan je dus doen wanneer je er klaar voor bent, maar hoeft zeker niet in de eerste plaats te gebeuren.
Ik wens jullie nog veel succes en hoop dat jullie je eigen weg vinden.
mvg,
Lotte Loones
Anoniempje
hallo..
Ik heb het zelfde probleem als jij. Ben inmiddels 30 jaar en heb een uitstrijkje moeten laten maken toen ik 30 was. Heb wel de stap gewaagd en ben momenteel in behandeling bij een psychotherapeut op doorverwijzing van de huisarts omdat het uitstrijkje niet lukte. Ik heb 1x gemeenschap gehad in mijn leven, mijn vraag aan jullie is hebben jullie wel eens gemeenschap gehad of nog nooit?
Anoniem
hallo, ik heb het zelfde probleem als ik eraan denk nijp ik alles dicht beneden de tranen springen me in de ogen ik voel me niet goed als ik sex heb met men vriend heb pijn en probeer toch vol te houden maar hij heeft niks van gevoel op de manier dat ik het wil en aankan hopelijk komt er snel een andere oplossing anders zie ik het niet meer zitten we hebben bijna alle dagen ruzie en kan dat niet meer aan wil hem echt niet kwijt :'(
Anoniem
Ik ben een jongen van 18 en heb een relatie van 3 jaar met een meisje van 17 met vaginisme (denk ik toch)
Mijn vriendin durft er met niemand over praten dus ben ik al hele tijd op zoek wat het probleem kon zijn.
Vandaag heb ik erover gesproken met een vriendin en zei dat ze ooit een documentaire had gezien over vaginisme.
Ik ben het gaan opzoeken op internet en kwam op de website terecht van lotte.
In de uitleg kan ik het gedrag van mijn vriendin tijdens gemeenschap volledig herkennen!
Nu ben ik alleen nog bang dat ze de stap niet gaat durven zetten om naar een seksuoloog te stappen…
Hoe zou ik het best aanpakken, want ik ben er van overtuigd dat ze het niet gaat durven!
En ik wil echt dat het opgelost raakt…
Onze relatie gaat hier echt aan ten onder, en het zou zonde zijn want we zien elkaar doodgraag!!
Hopend op reactie…
Elke T
Beste anoniem
ik durfde er in het begin ook met niemand over praten vooral omdat ik dacht dat ik abnormaal was. Eens ik verhalen begon te lezen van andere vrouwen voelde ik me sterker worden. Plots kreeg mijn probleem een naam en ook een oplossing. Ik weet niet hoe je haar kan overtuigen maar misschien moet je haar het boek “De gesloten vrouw” van Connie van Gils en van Willeke Bezemer geven zodat ze op haar eigen tempo en manier kan te weten komen wat alles inhoudt. Daar staat bijna alles in over vaginisme, de oorzaken, de behandelingen en getuigenissen.
Alvast veel succes en niet opgeven.
Silke
hey,
ik heb net hetzelfde probleem
ik ben 17 jaar en begin ook te beven bij de gedachte dat er nog maar één vinger in mij moet komen.
ik heb daarstraks geprobeerd een minitampon in te brengen en dat lukte maar ik werd super misselijk en viel flauw.
ik kan er wel van genieten wanneer mijn vriend mij beft, daar heb ik absoluut geen angst bij ofzo
maar de ontmaagding wilt echt niet lukken
ik heb verschrikkelijk veel schrik voor de pijn, en een tampon durf ik nooit meer in te brengen.
Lies
Hallo,
Ik wilde toch eens reageren op al jullie berichtjes.
Ik zat vroeger met juist hetzelfde probleem: tampon onmogelijk om in te brengen (zelfst niet de hele kleine), gynaecologisch onderzoek ook al helemaal onmogelijk en diagnose vaginisme.
Heel veel schrik om in therapie te gaan, vooral voor de pijn, ik kon echt niet geloven dat het bij mij zonder pijn zou gaan. Dan toch maar in therapie geweest want het kon niet meer verder. Het is zeker aan te raden want het gaat echt stapje per stapje. De therapeute gaat echt niet verder dan je zelf wilt of kan (door pijn) (ze zegt dat dit ook een voorwaarde is, en dat de therapie daarop gebaseerd is). ik ben in een paar sessies al veel verder (kan nu een staafje en een tampon al inbrengen). Het is echt een spierprobleem en naarmate je verder gaat wordt het ook gemakkelijker en gemakkelijker (ook om naar daar te gaan, voor mij is het iets heel normaal en neutraal waar ik me zelfs goed bij voel); Dit tegen de eerste keer, want ik durfde toen zelfs bijna niet gaan door te grote nerveusiteit. Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik de stap naar therapie al veel sneller gezet!