Anoniem
Hallo,
Ik ben 32 jaar en de eerste jaren in onze relatie heb ik geen pijn gehad bij de penetratie. Het is als het ware binnen geslopen zonder dat ik er echt bewust van was. Nu gaat het vrijen soms helemaal niet omdat de penetratie pijn doet en ik voel me daarover heel machteloos. Ik zou zo graag willen weten wat het probleem is. Er zijn ook momenten dat het wel goed gaat. Zoals bijvoorbeeld in de zomer. Ik was 2 weken alleen op vakantie geweest met een vriendin en ben helemaal ontspannen terug thuis gekomen. Ik had het gevoel nog nooit zo lekker gevreeën te hebben als de eerste keer na die vakantie. Maar nu 3 maanden later zijn we weer helemaal aan het begin van ons probleem lijkt me zo. Ik wordt er soms echt wanhopig van en weet niet bij wie ik hiermee terecht kan. De zin in vrijen neemt bij mij dan ook aanzienlijk af. Ik vrij nog liever niet dan weer die teleurstelling te moeten oplopen dat het weer eens niet gaat. Is er misschien iemand die mij raad kan geven?
Anoniem
Ik heb een dergelijk verhaal als het jouwe, en het punt is : na een tijdje kom je er alleen of met je 2 niet meer uit. Het is een beetje als een negatieve spiraal (vb: 1x pijn gehad => volgende keer ben je nog meer gespannen => nog meer pijn), die dan ook nog eens je zin in seks gaat aantasten…
Ik ben nu (na therapie) van mening dat de eerste stap is: naar iemand stappen met kennis terzake.
Lotte Loones kan je helpen. Zeker weten. Zij kan ofwel zelf een oplossing bieden, ofwel zal ze je doorverwijzen naar een andere arts of therapeut (ze heeft veel connecties) ingeval haar aanpak niet op jou van toepassing zou zijn.
Anoniem
hallo daar,
Mijn gynaecoloog heeft me zo’n “bekkenbodemreëducatie”-behandeling aangeraden, maar op internet las ik wat dat allemaal inhoudt en ik zie dat volledig niet zitten. Het is iets met staafjes inbrengen en glazen penissen en dergelijke en ik krijg al pijn als ik het alleen maar hoor. Ik las dat jij al zo’n behandeling gehad hebt. Zijn er geen tips die je kan geven die ik kan opvolgen zonder die vreselijke therapie te moeten volgen?
radeloze groeten
N.
Dag anoniem,
ikzelf heb ook vaginisme en na heel wat jaren heb ik eindelijk te stap gezet voor therapie. Een eerste raad die ik je kan geven is pas met therapie te beginnen wanneer je er zelf volledig achterstaat.
Zo’n behandeling valt goed mee. Langzaamaan worden stapjes gezet en daarbij wordt rekening gehouden met de patiënt. Als de vrouw niet wil doorgaan naar volgende stap, dan wordt dat ook niet gedaan tot ze er zelf klaar voor is. Eventueel kan een gesprek met een psychologe een antwoord bieden op de vraag waarom je vaginistisch reageert. De therapie start zeker niet met staafjes en zo…Eerst wordt gezien hoe je reageert op aanraking ter hoogte van de dijen, daarna wordt vinger voor opening geplaatst en langzaamaan ga je telkens een stapje verder, op het ritme van de vrouw zelf.
groetjes
Anoniem
Ik kan me niet voorstellen dat er al iemand zonder drempelvrees naar een therapeut is gestapt… Ik denk dat dat een zeer natuurlijk gegeven is (en des te meer bij vaginistische mensen). Maar die therapeuten hebben al 100en mensen zien binnenstappen, en weten heus wel hoe het aan te pakken (tenminste: een goeie therapeute) ; je zal bijlange niet de eerste zijn die al pijn krijgt bij het idee aan die staafjes!
Je mag nu echt niet focussen op die staafjes, maar je moet het stapje per stapje bekijken:
Eerste stap is je drempelvrees overwinnen en naar je eerste afspraak gaan. Dit doe je voor jezelf, en wanneer je er klaar voor bent. (Ik heb maanden met het telefoonnummer van Lotte Loones rondgelopen, een aantal keer willen bellen en dan toch weer niet…. Tot ik op een dag moed genoeg had om het te doen. Ik vond het ook absoluut geen leuke gedachte.)
Nadien moet je elke afspraak bekijken als 1 stapje verder in de goeie richting, op je eigen tempo. Tegen dat je zover bent, vind je die staafjes een logische stap.