Zoffke
Goeie nacht,
Wanneer ik dit type is het weer een nacht waar in ik niet kan slapen. Vele vragen spoken reeds lang door mijn hoofd. Sommige vragen kregen deze nacht een antwoord via deze site. Dank je wel allemaal dat ik jullie verhalen mocht lezen.
Ik zelf ben momenteel 13 jaar getrouwd met een hele lieve vrouw. Daarvoor hadden we meer dan 4 jaren verkering. Voor we trouwden hadden we een leuke en liefdevolle sexuele relatie. De problemen kwamen er nadat we een jaar getrouwd waren. Mijn vrouw verloor langzaam haar zin in intimiteit. Onze relatie kraakt op bepaalde momenten onder deze druk. Gelukkig hebben samen onze uitlaatkleppen in de sport, reizen en jeugdwerking. We zijn op vele vlakken perfect op elkaar ingepeeld. Toch missen we iets. Ik kon het tot deze nacht niet omschrijven.
Toch heb ik nog vele vragen als man. Waarschijnlijk veel domme vragen. Toch tracht ik ze te omschrijven.
- Hoe moet mijn houding zijn als man?
- Welke rol kan ik spelen om mijn vrouw te helpen ?
- Hoe kan ik mijn vrouw duidelijk maken dat ze hulp nodig heeft ? Als ik er rustig probeer over te praten, slaat ze in paniek.
- We hebben een hele goede huisarts en een lieve kinesite, maar als ik voorstel om bij hen raad te vragen (zelfs samen er naar toe te stappen) steken die verdomde paniekaanvallen de kop op.
- We hebben samen een kinderwens, maar die krijgt nu zware klappen door de panische angst om zwanger te worden.
- Ik kan haar enkel nog aanraken op gezicht en haar rug, alle andere plaatsen laten haar in elkaar kruipen.
Toch heeft ze op een bepaald moment – na een felle ruzie, ik was aan het einde van mijn latijn – mij verzekerd dat er niets met haar gebeurd is dat kan wijzen op ongewenste intimiteit. Na een ruzie vallen we steeds in elkaars armen als we beiden wat afgekoeld zijn.
Tot op vandaag heb ik mij reeds een paar keer kunnen tegenhouden om een serieuse nieuwe relatie te starten met een lieve andere vrouw. Ik ben tot nu toe – in al die jaren dat we samen zijn – nog niet vreemd gegaan. Toch is de stap om met vriendinnen of collega’s die ik reeds zeer lang ken en waar ik mijn verhaal vriendschappelijk aan kwijt kon, al enkele keren zeer klein geweest. Gelukkig voor onze relatie heb ik die stap niet gezet. Nog niet. Daarvoor hou ik nog steeds te sterk van mijn vrouw. Maar hoe lang hou ik dit nog vol ?
Als je de moeite nam om mijn tikwerk te lezen… Bedankt dan.
Groeten
Zoffke
Een andere man
Ik weet ongeveer waar u over spreekt. Ik ben ook al jaren samen met mijn vrouw. Je moet haar voortdurend blijven vertellen hoe je je voelt, denk ik. Op een dag zal ze inzien dat hier iets aan gedaan moet worden, al was het maar voor haarzelf. We moeten wel begrijpen dat het niet zo makkelijk is voor een vrouw met vaginisme, maar het is ook niet makkelijk voor hun partners. Dit zeg ik in het geval dat het om vaginisme gaat natuurlijk.
Trouwens, het heeft geen zin om over uw problemen te spreken met andere mensen dan uw vrouw, tenzij het professionelen zijn. Best niet met vrienden of vriendinnen daarover spreken. Want dit is eigenlijk al intimiteit en het zou best kunnen dat uw partner dat als een vorm van bedrog ziet. Dat denk ik toch.
Anoniem
Beste,
Ik begrijp je zeer goed…Ik ben ongeveer een jaar samen met mijn vriendin en maak ongeveer dezelfde problematiek meegemaakt..Ik heb altijd veel geduld gehad en vooral veel geluisterd en op haar proberen in te praten..Na een paar maanden heb ik haar gezegd dat het zo niet verder kon en dat ze hulp moest zoeken bij seksuologe en zich eens volledig laten onderzoeken bij genaecologe..Intussen verkrampte ze ook bij de minste aanraking en lag ze nooit ontspannen in bed.. Ik heb gedreigd om het gedaan te maken als ze geen hulp zocht en dat heeft ze dan na een tijdje toch gedaan… Ze krijgt bekkembodemtherapie bij kine en sinds een aantal weken zijn we samen in sekstherapie bij een seksuologe..Het is voor haar en voor mij moeilijk maar ik denk wel dat we er ons doorslaan.. En inderdaad ook als man krijg je het na een tijdje heel lastig…Ik kan je alleen maar zeggen dat hulp wel degelijk nodig is en indien nodig, moet je haar ook verplichten hulp te zoeken…Laat dan wel blijken dat je haar gaat helpen en dat het “jullie” probleem is….Probeer haar gewoon te overtuigen en zeggen dat het voor jou en haar zo niet verder kan!! Het probleem kan opgelost worden! Trek je daar aan op en probeer intussen te weerstaan aan de verleiding van andere dames..hoewel dat inderdaad soms wel es moeilijk kan zijn indien je al vele maanden geen enkel intiem contact meer hebt met je partner…Op de tanden bijten en indien de nood het hoogst is, zijn er nog andere mogelijkheden! Succes en sterkte!
Groetjes
Een andere man
Ik vind niet dat je je vrouw kan verplichten! Ik vind het zelfs een beetje grof om het zo te stellen dat je weggaat als ze niets aan het probleem doet. Een relatie is zoveel meer dan seks alleen. Seks is een belangrijk onderdeel, maar als je het geduld niet kan opbrengen, verdien je ook niet dat unieke.
Je moet blijven praten met je vrouw en zeggen wat je voelt, maar niet om haar te overtuigen iets aan het probleem te doen, en zeker niet om haar quasi te chanteren.
Als je blijft zeggen hoe je je voelt, zal ze wel tot actie overgaan. Maar chantage? Slechte motivatie om met chantage aan een therapie te beginnen vind ik…
(Maar wie ben ik natuurlijk…)
Studente
Hallo,
Ik las je bericht en begrijp dat dit heel moeilijk voor je is, vooral doordat je er niet over kunt praten met je vrouw. Dat maakt het moeilijk om haar te begrijpen en geduld op te blijven brengen.
Daarom denk ik ook dat je daar eerst ieys aan moet gaan doen, door er over te leren praten, stel je ook mogelijkheden over om te kijken naar behandelingen.
Misschien kun je eens kijken bij instellingen voor maatschappelijk werk. Je kunt dan alleen of samen gaan, of voorstellen dat je vrouw hier eens heen gaat. Deze mensen zijn er voor om te luisteren, ook daar is geheimhoudingsplicht. En zij zijn gespecialiseerd op diverse gebieden, waaronder ook relatie, sexualiteit etc. Bovendien praat je dan met iemand die buiten alles staat en dus ook objectiever kan zijn.
Zelf zou ik dat wel heel fijn vinden.
Maar ik ben het ermee eens dat je gewoon moet blijven zeggen dat je om haar geeft en je gewoon zorgen maakt om haar. Zo maak je haar toch duidelijk dat het voor jou erg belangrijk is en dat je wil dat het beter gaat met haar!
Hoop dat je er wat aan hebt, veel succes en ik hoop dat het beter zal gaan met jou, je vrouw en jullie relatie.
groetjes..
Simone
Ik ben het helemaal met u eens!!!
hehe eindelijk een man die weet waar hij over praat!!
bedankt, Simone
Natalie
Beste,
Juist onze kinderwens heeft mij geholpen om weer seksueel contact te hebben met mijn man. Door mij echt te fixeren op een baby en het doel van het seksueel contact= bevruchting, was het voor mij mogelijk om mijn man toe te laten!! Een wonder na 14 jaar problemen!!!
Het vergt wel wat oefening want het duurt lang voordat gemeenschap echt mogelijk maar eens zover lukt het best.
Ik ben nu heel enthousiast en heb zelfs zelf het initiatief al genomen om te vrijen!!!!!!!!!!
Het vaginisme is niet weg maar ik kan het nu aan en weet wat te doen om mijn vagina te misleiden!
Houd moed en heel veel succes!
Natalie
Zoffke
Dag Natalie,
bedankt voor je reactie op mijn tekst in het forum
over vaginisme. Ik kon er heel wat hoop uit putten.
Zou ik je via de mail enkele andere vragen over
vaginisme en de gevoelens hierrond mogen stellen? Op
mijn tekst in het forum kreeg goede maar ook negatieve
reactie. Natuurlijk is er de ‘delete-knop’ om die
onaangename reactie in je mailbox weg te gooien, maar
er blijft soms toch nog iets hangen.
Er zijn nog enkele vragen waarmee ik zit die – wanneer
ik een antwoord kan krijgen vanuit het standpunt van
een vrouw – misschien voor mij duidelijkheid kunnen
brengen.
Ik wil geen persoonlijke gegevens van je weten. Gewoon een paar vragen via de mail.
Hopenlijk zie je dit zitten en laat je iets weten.
Groeten en fruit
Zoffke
zoffke@yahoo.com
Natalie
Hallo Zoffke,
Ik ben blij dat je wat aan mijn berichtje hebt gehad. Ik wil je via dit forum ook verder helpen maar kan mijn email-adres niet geven.
Mijn man vindt dat geen goed idee en ik wil liever ook anoniem blijven. Ik schaam me toch nog altijd voor mij probleem!
Je mag me altijd via het forum vragen stellen, misschien hebben anderen daar dan ook wat aan!
groetjes,
Natalie
Zoffke
Dag Natalie,
Bedankt voor je snelle reactie. Ik heb begrip voor je standpunt.
Ik probeer enkele vragen te formuleren, misschien kan jij je mening hierover geven.
Welke houding neemt (nam) je man in deze situatie aan ?
Hoe gaan (gingen) jullie om met de conflicten tussen 2 partners die vaginisme met zich meebrengt ?
Merkt je man steeds wanneer je zin (al is het maar een beetje) hebt in vrijen ?
Hoe ervaar jij aanrakingen van je man op je lichaam ?
Waarschijnlijk zijn dit voor sommigen ‘stomme’ vragen, maar stilaan tracht ik een weg te vinden in het labyrint dat vaginisme voor me heeft opgebouwd. Mijn vrouw wil helaas geen proffesionele hulp aanvaarden. Hoe hard ik haar daar ook in wil steunen.
Ik heb dus niets aan antwoorden die verwijzen naar proffesionele hulp. Dit klinkt hard, dat weet ik. Maar mijn vrouw sluit zich volledig af als er nog maar wordt gesproken over hulp door anderen. Ik sta dus onbeholpen in een gesloten positie.
Groeten
Z
Natalie
Hallo,
Mijn man heeft zich gedurende de hele periode (14 jaar waarvan 11 getrouwd) als een engel gedragen. Nooit was hij kwaad of verloor hij zijn geduld maar dat maakte dat mijn schuldgevoel alleen maar erger werd.
Op een gegeven moment mocht hij van mij zelfs vreemdgaan omdat ik het zo oneerlijk vond tov hem. Maar nooit heeft hij dit echt gedaan!
Bij mij was het zo erg dat ik echt vies van sex was geworden dus hem ook niet wou helpen !
Conflicten ontstonden er wanneer we een poging deden tot en dat weer niet lukte. Gevolg was weer tranen van woede en verdriet bij mij! Hij bleef mij troosten.
Ik weet niet of hij zich wat harder had moeten opstellen en mij onder druk zetten. Ik denk het eerlijk gezegd van niet.
In het verleden mocht hij mij zelfs niet op mijn rug aanraken. Daarna heeft hij mij veel gemasseerd zonder aan mijn borsten of andere intieme delen te komen. Zo kon ik het vertrouwen in hem krijgen en leerden we weer te knuffelen zonder dat er sex aan te pas kwam.
Nu zeg ik zelf eerlijk als ik geen zin heb want doordoen als ik geen zin heb is nefast!
En als ik zin heb ( echt niet elke dag hoor!!!je moet geen wonderen verwachten!) ben ik niet beschaamd om glijmiddel te gebruiken ondanks het feit dat ik vochtig ben. Het vergemakkelijkt toch het contact.
Oef ik kan niet geloven dat ik dat allemaal heb durven schrijven! Ik hoop dat je er wat aan hebt.
groetjes,
Natalie
Zoffke
Hallo Natalie,
Knap dat jij er zo kan over schrijven. Ik begrijp best dat dit moeilijk voor je is, ik hoop dat je een gevoel van opluchting had na het neertikken van je reactie.
Proficiat aan je man die zoveel geduld heeft. Ik moet toegeven dat ik in al die jaren een paar keer mijn geduld verloren hebt, met de nodige woorden en tranen tot gevolg. Gelukkig voor ons bleef het steeds bij woorden. Toch kunnen we niet lang kwaad op elkaar zijn, daarvoor hebben we elkaar te graag.
De situatie die je omschrijft ken ik. Ze loopt gelijk met de onze.
Het aanraken gaat bij ons sinds deze vakantie veel beter. Ik kan mijn vrouw nu zelfs op bepaalde momenten aanraken op intiemere plaatsen. Wat de klik heeft gemaakt weet ik niet. De stress van het werk dat weg was, de sfeer, de plaats,… ??? We reizen heel vaak, maar tijdens de laatste reis was er één moment van geborgen (naakte) intimiteit, zonder echte gemeenschap. Dit was reeds een hele stap. Nu is het weer geduld uitoefenen.
Hoe is jullie visie op een kinderwens ? Wij verlangen naar kinderen, maar mijn vrouw heeft een grote angst om zwanger te worden en om te bevallen. Die angst heeft nog de volle overhand.
Het is ook wel gek dat ik dit alles zomaar neerpen. Maar ik ben op een punt dat ik geloof dat zwijgen en wachten niet meer helpen. De bioligische klok tikt ook verder.
Bedankt voor je reactie en om dit te lezen.
Zoffke
Natalie
Hallo,
Goed nieuws, voor mij was het juist de kinderwens die mij heeft geholpen bij mijn vaginisme.
Ik weet niet hoe oud je vrouw is maar voor mij vond ik dat het ‘nu of nooit is’ als we aan kinderen zouden beginnen.
Angst voor de bevalling heb ik ook maar ik heb een fantastische gyneacologe gevonden die begrip heeft hiervoor. Ik denk ook dat je veel meer aankan als je bedenkt wat je in de plaats krijgt hiervoor!!
Ik heb je al verteld dat we nog maar kort erin slagen om gemeenschap te hebben en net zoals bij jou is de vakantieperiode ideaal om meer ontspannen te zijn. Ook het warme weer heeft een positief effect op mij.
Verder vinden wij dat je ook moet kunnen lachen in bed, humor helpt ook om ontspannen te zijn. Mijn doel is nu in de eerste plaats zwanger worden en de tweede plaats ook echt te leren genieten en eerlijk te zijn naar mijn man toe. Ik veins niets!!!En als ik geen zin heb forceer ik niets! Maar aan de andere kant neem ik ook zelf initiatief en dat vindt mijn man fantastisch!
Nog veel geluk en een goed weekend!
Natalie